NIEUWS

Petje af, een diepe buiging en bedankt!

In het weekend van 14 en 15 september werd het sluitingsevenement van WSV Hoorn voor dit jaar gehouden. Dit keer geen overnachting in een andere haven, maar een ‘thuiswedstrijd’.
De organisatie had mooi weer beloofd en die belofte hebben ze meer dan waargemaakt: we hadden prachtig weer. En dan te bedenken dat het weer van de voorafgaande dagen bar en boos was.

Tijdens het palaver waren er, naast een hoop oude bekenden, ook een flink aantal nieuwe deelnemers aanwezig. Erg leuk om te zien dat deze evenementen ook nieuwe leden aantrekt en goed voor de saamhorigheid binnen de vereniging.

Als eerste stond een laagdrempelige wedstrijd ‘om de boeien’ op het menu. Het initiële plan om een rondje Marker Wadden te varen leek ietwat ambitieus gezien de weinige wind. Bij deze Catch-me-if-you-can wedstrijd was het de bedoeling om te finishen tussen half vier en half vijf; Ben je te vroeg dan krijg je tien procent straf, ben je te laat dan is het ‘game over’. De deelnemers moesten dus voor zichzelf inschatten hoe lang ze dachten over het rondje te doen en zodoende ook hun eigen starttijd bepalen. Een erg leuk principe dat met de weinige wind nog een hele uitdaging was! Al tijdens de koffie werden spontaan diverse gelegenheidsbemanningen samengesteld, dat was erg leuk om te zien.

Het alternatief voor de wedstrijd was een stadswandeling door Hoorn.

Op het water was het gezellig druk want er waren blijkbaar meer zeil-evenementen georganiseerd dit weekend: De ‘8-uurs van de Karperskuil’ en een evenement met traditionele nog zeilende viskotters.
Ondanks de dunne-wind-maar-wel-met-een-twist-op-het-einde was het een prachtige dag op het water.

Na de wedstrijd (of wandeling) was het tijd voor de traditionele steigerborrel waarbij het een en ander nog eens uitvoerig werd nabesproken onder het genot van een drankje. Tijdens de prijsuitreiking bleek wel dat de spelregels en de wind het spelletje hadden bemoeilijkt want er waren vijf deelnemers niet op tijd gefinisht en één deelnemer was zo veel sneller dan dat ze zelf hadden ingeschat dat het zelfs loonde om de tien procent straf te accepteren in plaats van te wachten bij de finish tot half vier.

Ondertussen was het tijd geworden voor de barbecue. Het was voor mij al heel lang geleden dat ik bij een barbecue van WSV Hoorn aanwezig was en het deed mij terugdenken aan de tijd van de midzomerevenementen toen ‘De Loods’ nog echt een loods was: Een hal met niet meer dan wat tuinmeubilair en een bar. Achter in de bergruimte voor de boeien, rubberboten en ander materieel. Dit alles uit zicht gehouden door middel van een groot gordijn.
Wel een groot verschil met het mooie clubgebouw dat er nu staat.

Een ander verschil is dat ‘vroegah’ de muziek tijdens het feest na de barbecue werd verzorgd door de ‘Jubileehoppers’, daar waar we dit keer een ‘silent disco’ hadden. Ook WSV Hoorn gaat met zijn tijd mee!
Het idee was even wennen, muziek via een draadloze koptelefoon, maar al snel zag je de dansvloer gevuld worden met dansende mensen, volledig in hun eigen muziek bubbel. Door deze moderne discovariant was het niet nodig om je stem te moeten verheffen voor een goed gesprek.

Voor de zondag stond er een uitgebreid ontbijt op het menu: croissants, bolletjes, suikerbrood, gekookte eieren of zelfs gebakken versies door Koen, het was er allemaal. Ik kan me niet herinneren dat dit ooit eerder is gedaan, een ontbijt op de WSV Hoorn. Een leuk idee en erg geslaagd!

Na dit gezellige en uitgebreide ontbijt ging ieder zijns weegs.

Dit sluitingsevenement (maar ook de openings- en sluitingsevenementen van de afgelopen twee jaar) was niet mogelijk geweest als Sylvia en Jessica het evenementenstokje niet hadden opgepakt. Zij doen dit met verve. Hun organisatie- en presentatievaardigheid is ongekend.
Wanneer dit duo het palaver houdt of een ander toelichtend praatje is het net alsof je naar een toneelvoorstelling zit te kijken. Vol bewondering luister ik hoe ze hun betoog houden met een flair en een elan alsof ze al jaren samen op het podium staan: stopt de een met praten, dan haakt de ander daar naadloos op in en doen dit vol enthousiasme en humor.
Al eerder verscheen dit duo in de hoedanigheid van ‘Jannie en Robert’ en ‘Peppi en Kokkie’, maar dat is helemaal niet nodig: Ze hoeven geen act te verzinnen, ze zijn het al van zichzelf!

Ik sluit daarom ook af met hoe ik dit stukje ben begonnen:
Petje af, een diepe buiging en bedankt!

Martin Tap